Tarih Yazımında Atıf, Dipnot ve Kaynak Gösterme

Dürüstlük ve tarafsızlık, açıklık ve şeffaflık, adalet ve hakkaniyet, erişilebilirlik ve denetlene bilirlik, evrensellik, objektiflik gibi niteliklere uygun olarak bir araştırmacı bilimsel anlamda etik davranış göstermiş olabilir. Yaptığı çalışmalarda, şöhret, kar sağlama, kendini yüceltme ve unvan elde etme gibi bir araştırmacının temel amacı bunlar olmamalıdır. Bu oldukça yanlış davranış biçimidir. Bu sürece kaynak taraması; herhangi bir bilgiyi nereden aldığını göstermesi de kaynak göstermek olarak nitelendirilebilir. Önceden yapılmış olan ve yararlanılan çalışmalara atıf yapmak gereklidir. Böylece okuyucular ortaya konan bilginin doğruluğunu güvenirliğini tarafsızlığını ve objektifliğini anlamış olacaktır. Böylece çalışmayı sürdüren kişi kullandığı kaynakların emeğine saygı göstermiş olacaktır. Bu konunun etik tarafı olduğu gibi yasalarla da yasal kısmı da bulunmaktadır. Dipnot, atıf yapmak ve kaynakça gösterme biçimleri çalışılan alan üzerinde küçükte olsa farklılıklar gösterebilmektedir. Belli bir sistemle, dipnot, atıf ve kaynakça göstermek bilimsel iletişimi güçlendirecektir. Doğrudan alıntı ve dolaylı alıntı araştırmacının diğer kaynaklardan alıntı şekilleri olarak belirtilebilir. Atıf şeklinde metnin içinde, dipnot şeklinde sayfanın altında, dipnot şeklinde kitabın sonunda ve dipnot şeklinde bölüm veya makalenin sonunda olmak üzere dört farklı şekilde bilimsel araştırmalarda atıf, dipnot ve kaynak gösterme teknikleri olarak yapılabilir. Kitaplar, süreli yayınlar, arşiv belgeleri, gazete haberleri ve yazıları ve internet kaynakları CMS sistemine göre kaynak olarak gösterilebilir. Bilimsel bir çalışmanın sonunda yararlanılan kaynakların tüm künyesi içerecek şekilde sıralı olarak verilmesine de kaynakça denmektedir. Kitaplar, tek ve iki yazarlı süreli yayınlar tezler, gazeteler ve arşiv belgeleri olmak üzere farklı gruplara ayrılabilir.